Verslag Herdenkingsplechtiging – 74 jaar Molukkers in Huizen
Datum: 21-03-2025
Locatie: Gedenkpaneel Kamp Almere & Monument Pniëlkerk
Aantal aanwezigen: circa 50 personen
Op 21 maart 2025 vond de jaarlijkse herdenkingsdag plaats ter nagedachtenis aan de aankomst van de eerste generatie Molukkers in Nederland. Deze herdenking is sinds 1 juni 2013 een vaste traditie geworden in Huizen, nadat op die datum het Moluks monument werd onthuld bij de Pniëlkerk. Sindsdien wordt er jaarlijks stilgestaan bij deze belangrijke gebeurtenis in de geschiedenis van de Molukse gemeenschap in Huizen.
Bijeenkomst bij gedenkpaneel Kamp Almere
De plechtiging begon om 19:00 met een bijeenkomst bij het gedenkpaneel bij het voormalig kamp Almere. Familieleden van de eerste generatie en betrokkenen verzamelden zich om bloemen te leggen, herinneringen te delen en gezamenlijk stil te staan bij de geschiedenis en de reis van hun (voor)ouders. Er werden enkele woorden gesproken door oom Rudi Sabandar ter nagedachtenis, een kerklied werd gezongen, gevolgd door een bijbellezing en gebed door ouderling John Salampessy, gevolgd door een moment van stilte en de bloemlegging.
Herdenkingsprogramma in de Pniëlkerk
Na de plechtigheid bij het kamp werd het programma voortgezet bij het Moluks herdenkingsmonument bij de Pniëlkerk. Ook hier werden enkele woorden ter nagedachtenis gesproken door oom Rudi Sabandar, werd een kerklied gezongen, een bijbeltekst gelezen, gebeden, een moment van stilte en de bloemlegging.
Na de plechtiging bij het monument werd het programma voortgezet in de ontspanningsruimte van de Pniëlkerk.
Het programma bestond onder andere uit:
- Welkomstwoord door oom Micky Matitahatiwen
- Gedicht door tante Telcy Tamaëla
- Muzikale intermezzo’s door tante Jeanette van Amstel en band
- Tijlijnpresentatie door oom Rudi Sabandar
Gedicht tante Telcy Tamaëla
“Vandaag heb ik een stuk gekozen over de eerste generatie .
Mijn ouders …onze ouders en nu dan over en over-overgrootouders.
Ik neem jullie mee en begin met een lied.
Het lied waarin ik zeker weet dat de tekst in het hoofd van de eerste generatie keer op keer afspeelt.
Voel je vrij en zing mee.
Zang band olv Jeanette en Edu v Amstel.
Tifa: Duke en Amaro.
Sudah belayar
Sudah berlayar jauh beginie
Tinggalkan Ambon tanah yang manis
Kalau kuingat sampai disinie
Tongkalah dagu duduk menangis
Beta tra lupa jalan dan jembatanmu
Lagi kuingat pantai dan pasirmu
Sudah berlayar jauh beginie
Ingatkan Ambon tanah yang manis
Ja en dan hoor je de zinnen …Betra tra lupa ….en tongkalah dagu duduk menangis.
Ik plaats dit onder het kopje HEIMWEE.
Als jong meisje … zie ik mijn pappie voor me .. met zijn handpalm onder z’n kin.
Soms aan de eettafel en dagelijks voor ons zijraam.
Nu ik ouder ben denk ik dat zijn gedachten verder gingen …dan het uitzicht op de benzinepomp.
Deze generatie is niet van ventileren maar hun pijn binnen houden.
Op de achtergrond klonk muziek kroncong hawaiien en de lagu2.
Liederen waar ik en mijn broer toen tegen elkaar zeiden …. Alweer die slaapliedjes.
Ouder geworden en volwassen kijk ik er anders tegen aan.
En kan me erin verplaatsen.
Het is nu mijn erfgoed.
Mijn indrukwekkende flashback.
Mijn mammie.
Die lieverd vertelde ons ook wel eens over vroeger.
Zij begint eerst te lachen dan komt er een stuk van het verhaal en dan weer lachen en dan de rest van het verhaal.
Meer leuke verhalen dus.
Heel zuinig hoorde je ook wel eens de donkere kant.
Het traject vd eerste generatie.
Mijn ouders.
Nee vandaag moet het zijn onze ouders.
De stappen zijn gedwongen gemaakt.
De onbeschreven pijn.
De zwijgzaamheid.
Het niet netjes behandelen vd Nederlandse overheid.
Zij die voor de Nederlanders hebben gevochten.
Na de overtocht zijn ze ontslagen.
Zij mochten niet werken.
Kregen wat zakgeld.
En aten uit gaarkeukens.
Hun thuis is een barak geworden .
Vandaag staan we stil en herdenken wij onze ouders.
Ikzelf heb besloten niet in de slachtofferrol te zitten .
Het zijn onze ouders die getraumatiseerd zijn en ik deels een kopie ervan .
En natuurlijk hebben we het e.e.a. meegekregen .
En natuurlijk zijn er ook de mindere dingen zoals de Spartaanse opvoeding.
Maar goed ze waren jong en wisten niet beter.
Gepaard met vooraf gegaan veel leed , ellende en frustratie hebben zij wel het voor ons mogelijk gemaakt waar we nu mogen staan.
Volop eten.
Huisvesting.
Gezondheidszorg.
Werk.
Hobby’s.
Vakanties en ga zo maar door .
Zouden wij dit allemaal hebben gehad als zij nog in hun vaderland waren ???
Het antwoord heb ik voor mezelf ingevuld.
Dit alles wat ik heb genoemd hebben onze ouders voor ons gecreëerd.
Met vallen en opstaan.
Met oerkracht m.b.v. de Allerhoogste.
Toen ik dit alles opschreef bleven de tranen over mijn wangen rollen .
Vroeger zou ik dit niet kunnen schrijven … laat staan te delen.
Nu denk ik door je kwetsbaar op te stellen ontstaat er veerkracht.
Voor de eerste generatie spreekt zachtjes mijn binnenste ….. Terima Kasih.
Voor de 2de generatie …. vandaag zijn we één en delen we dezelfde gevoelens.
Voor de generaties erna …
Haal zover het mogelijk is alles uit het leven .”
Verslag gemaakt door en met dank aan Christina Tetelepta
