Soms stel je je niets speciaals voor bij een bezoek aan een kamp zo als afgelopen zaterdag. We besloten twee kampjes in de buurt van Tilburg te doen omdat we dat makkelijk op één dag zouden redden. Het waren immers twee kleine kampen waar weinig over te vinden was. De dag zou echter anders verlopen, het werd een drukke dag met mooie ontdekkingen. We kwamen s’morgens aan in Baarschot aan de Spreeuwelsedijk. We parkeerden en liepen even rond om na te gaan of we op de juiste plek waren. Aan het begin van het terrein van wat nu Eigentijdserf heet, staat een klein wit huisje. We wilde even vragen of we rond mochten lopen, maar een hard blaffende hond deed ons naar het hoofdgebouw uitwijken. Al lopend zagen we rechts al een groen schuurachtig gebouw tussen de struiken. Het zal toch niet waar zijn? Bij het hoofdgebouw aangekomen was er niemand behalve een bordje met een telefoonnummer dat we konden bellen. We belden en werden weer terug geleid naar het kleine huisje. De hond kwam ons al blaffend tegemoet, maar bleek niet te bijten. We werden hartelijk begroet door de ‘beheerder’ Wim van Bijsterveld die na het horen van de reden van ons bezoek zei: Nou jullie kunnen wel in de barak kijken die nog over is uit het kamp. Hij moest even de sleutel halen en wij moesten even diep ademhalen. Ons vermoeden was dus juist geweest die groene schuur was nog een originele barak .
De barak wordt nu als schuur en werkplaats gebruikt, maar was vroeger de kantine en kerk. De barak heeft dan ook een grote open ruimte en wat kleiner zijkamertjes. De houten balken die het dak ondersteunen zijn nog in prima staat, alsof ze er gister neergezet zijn. De balken staan op kleine betonnen pilaartjes. De vloer is van hout met daarop blauwgrijze plavuizen. Om de pilaren zijn witte siertegels gelegd die een vierkant vormen. De vloer ligt vol met spullen en zaagsel, maar het is nog duidelijk te zien dat het een elegante indruk moet hebben gemaakt. De originele deuren staan in een stapel opgesteld.
Wim wijst ons nog op een ander origineel detail, de hoofdstroomschakelaar. Deze zit onder de stoppenkast die wel vernieuwd is. De barak stamt uit 1932 toen het kamp als DUW-kamp werd gebouwd. De barak is dus bijna 90 jaar oud. Van binnen is wel van alles veranderd. De deur vanuit de hal naar de grote ruimte is eruit gezaagd zodat er grotere dingen naar binnen konden worden gebracht. In het halletje is ook een plaat uit het plafond verwijderd, waarschijnlijk om de bedrading te bekijken en de staat van het dak te controleren. Aan de linkerkant achter in de zaal zijn moderne toilets geplaatst en er is centrale verwarming. Maar de algehele indruk is toch dat de barak nog een heel goede indruk geeft van hoe het was. Je moet alleen even alle spullen wegdenken.
De buitenkant laat echter zien dat de barak wel op zijn laatste loodjes loopt. Hoe goed het er van binnen uitziet, hoe erg de gaten in de buitenkant zijn. Het hout is op vele plekken aangetast en je kunt door de gaten de binnenwand zien. Het geeft voor de archeoloog natuurlijk een mooi kijkje in de constructie. Maar toch had ik dat liever niet gezien. De ruimte tussen de binnen- en buitenwand is maar enkele centimeters en het staketsel waarop de wandplanken zijn aangebracht bestaat uit dikke planken in plaats van balken. Er is helemaal geen vorm van isolatie te bekennen, maar dat was ook niet verwacht.
De kozijnen zijn echter nog in redelijke staat. De meeste raampjes zijn nog intact ook al hebben sommige wat barsten. Al met al een bijzondere vondst. Wim nodigt ons uit voor een kopje thee in de tuin van zijn woning. Deze woning stamt ook nog uit het kamp en was vroeger het badhok en de schuur. Aan de zijkant is zelfs nog een ring om een paard vast te zetten. Van binnen is het echter helemaal verbouwd en sommige deuren en ramen aan de buitenkant zijn veranderd. De zeer grote schoorsteen voor zo’n klein huisje laat zien dat het een andere functie dan woonhuis heeft gehad.
Wim woont hier al 40 jaar en in het begin stonden er nog meer barakken op het terrein. Een grote barak voor de beheerder en het kantoor stond schuin achter het huis en links op de parkeerplaats stond nog een woonbarak parallel aan de weg. De Molukse bewoners waren echter al weg toen hij er kwam wonen. Af en toe komen er nog oud bewoners of hun kinderen langs om te kijken naar hun oude woonplek. Ten tijde van het woonoord was hier het einde van de verharde weg, verder naar het zuiden werd het zandpad. Het kamp heet dan ook Baarschot omdat het alleen door het dorp te bereiken was, terwijl het kamp eigenlijk in Westelbeers ligt. De weg is pas in 1963 helemaal verhard. Toen de barak uit het nabijgelegen Lage Mierde werd overgeplaatst naar het open luchtmuseum in Arnhem, werd de grote barak in Baarschot ook ingemeten zodat men de inrichting in de juiste maten kon maken. Voordat we er erg in hadden waren we een paar uur verder. Wim raadde ons aan in Hoge Mierde ook even langs het museum te gaan van de eigenaar van cafe de Bijenkorf voordat we naar het woonoord Lage Mierde zouden rijden. Maar daar over later meer.
Bron : https://molukserfgoed.com/2021/06/24/baarschot-een-mooie-verassing/
