De vader van Oriana hield van Zeeland
Mijn vader heeft mij opgevoed met een aantal oneliners. ‘The sky is the limit’ was zijn favoriet, maar hij zei ook vaak: ‘Als je pijn hebt, weet je dat je leeft’. Of: ‘Je krijgt wat je aan kan’.
Begin september is mijn vader overleden. Mijn vader was mijn rots in de branding. Mijn held. En dat zal altijd zo blijven. Als je aan mijn vader vroeg wat er in hem opkwam als hij aan Zeeland dacht, dan zei hij ‘Tanah Air’. Letterlijk betekent tanah: land en air: water. De vrije vertaling hiervan is dat hij Zeeland als zijn eigenlijke thuis ziet. Dit ondanks zijn grote binding met de Molukken.
Als een warme deken
De condoleancedienst en crematie waren heel druk bezocht. Mijn vader was een gewaardeerde man in de Molukse gemeenschap. Het was mooi om te zien hoeveel mensen hij had geraakt. Het voelde als een warme deken. Familie en vrienden die er voor je zijn, maken het verdriet dragelijker. Hun aanwezigheid haalt de scherpe randjes van de pijn eraf. Mijn zoontje zei zelfs: “Ik vind het zo gezellig deze dagen. Ik ben elke dag met mijn familie. Dat is toch ook best leuk, toch mama?” Zo mooi hoe kinderen met rouw omgaan. Daar kunnen wij volwassenen veel van leren.
Nooit zul je de afwezigheid van iemand die je liefhebt volledig een plekje kunnen geven. Je leert er alleen mee leven.
Maar rouw is grillig. Het echte besef en het gemis komen vaak later, in de kleine dingen. In een appje dat je niet meer kunt sturen met de vraag of hij je column even wilt nalezen. In gesprekken die je terugleest. Juist die kleine details maken duidelijk hoe groot het gemis is.
Iedereen rouwt op zijn eigen manier. Er bestaat geen handleiding, geen maatstaaf. En nooit zul je de afwezigheid van iemand die je liefhebt volledig een plekje kunnen geven. Je leert er alleen mee leven.
Stil in mijn hoofd
Twee weken geleden zei mijn vriendin: “Ik weet zeker dat je vader je nog ziet en hoort. Je moet gewoon met hem praten, dat geeft kracht.” En dat doe ik. Soms hardop, soms stil in mijn hoofd. Ik klets tegen hem zoals ik dat altijd deed. En soms betrap ik mezelf erop dat ik denk: “Nou pap, nu mag jij wel eens antwoorden.” Ik voel dat hij nog bij me is, en dat geeft troost.
Rouw is pijnlijk, maar ook liefdevol. Het is de stille bevestiging dat liefde niet stopt bij de dood. En in alles wat ik doe, hoor ik nog steeds zijn stem. En zijn stem is één uit duizenden. Ik houd van zijn stem. Zijn oneliners, zijn wijsheid, zijn kracht. En bovenal die ene zin die nu meer dan ooit betekenis heeft: Als je pijn hebt, weet je dat je leeft.
Wie is Oriana Pattinama?
Oriana Pattinama is als Molukse Nederlandse trots op haar culturele achtergrond. Ze is moeder en combineert haar gezinsleven met haar werk als directeur van twee basisscholen. Ze is een groot voorstander van openbaar onderwijs en zet zich in voor kansengelijkheid, diversiteit en inclusie. Lezen en schrijven zijn twee grote hobby’s van haar.
Bron : https://www.omroepzeeland.nl/nieuws/17830617/als-je-pijn-hebt-weet-je-dat-je-leeft