(Capelle aan den IJssel, 1977)
“Dat is iets wat mijn moeder heeft meegegeven: wéét waardoor we hier zijn terechtgekomen en vertel alsjeblieft hoeveel verdriet je oma en alle andere vrouwen en mannen hebben gehad om hun dierbaren achter te laten. Dat mag niet vergeten worden, daardoor zijn we wel sterker geworden.’’
Dit verhaal is onderdeel van luistervoorstelling: Mahina, ode aan de Molukse vrouw.
En onderdeel van de collectie: Molukse migratieverhalen.
Haar moeder Dora – Theodora Koritelu – was nog geen twee jaar toen ze in 1951 naar Nederland kwam. Ze groeide op in het Capelse kamp IJsseloord. Daar kreeg ze, zestien lentes jong, haar eerste kind: Danny’s zus. Haar vader was een stout kind en moest naar een internaat in Utrecht. ,,Mijn moeder moest het zelf doen. Ze is een hele sterke vrouw.’’ Met hulp van Danny’s opa en oma kon haar moeder ook haar school afmaken. Later keerde haar vader terug en werd ook haar broer geboren in het woonoord.In de jaren zeventig werd het leven stabieler toen ze naar de Molukse wijk in Capelle aan den IJssel verhuisden. Daar werd Danny geboren en uiteindelijk ook haar zusje.
Thuis was het altijd een zoete inval; er woonden veel familieleden in de wijk. Danny’s moeder Dora had ook een eigen bedrijf, ze maakte kinderkleding. Haar kinderen leerde ze zelfstandig te zijn en hun onafhankelijkheid te bewaren. ,,Ze was ook super trots op waar ze vandaan kwam.’’ Haar moeders roots liggen op de Molukken, op het eiland Tanimbar, in het dorp Watidal, dichtbij Australië. Danny heeft nog een sjaal – kain tenun – van haar moeders dorp, dat bekend staat om de weefcultuur. Danny zou eigenlijk ook naar het eiland gaan, maar op de dag van vertrek overleed haar moeder plotseling, 47 jaar oud pas. Danny’s oma had vier kinderen toen de eerste boten met KNIL-militairen naar Nederland vertrokken. Niet alle kinderen konden mee, dus heeft ze haar twee oudste dochters moeten achterlaten.
Ze dacht: we komen over een paar maanden weer terug, maar dat duurde en duurde. Dat is het verdriet wat mijn oma bij zich droeg.’’ Danny zelf is altijd managementassistent geweest en werkt nu op de administratie in het voortgezet onderwijs. Ze woont nog steeds in Capelle aan den IJssel, met haar zoon.
Bron : https://verhalenvanrotterdammers.nl/luisterverhalen/danny-kolanus/